15 november: New Mexico, sneeuw & zo doe je een roadtrip

Amerika ziet er langs de doorgaande wegen totaal anders uit dan langs de kleine weggetjes. Het lijken wel twee verschillende landen die toevallig op hetzelfde stukje aarde liggen. Langs de doorgaande wegen staat overal reclame: koop dit, neem daarvoor krediet op, eet dat, slaap daar, en je zult gelukkig worden en iedereen zal je bewonderen. En achter die reclameborden enorme shopping malls, autobedrijven, fastfood ketens, drive-thru-van-alles. Anoniem, snel, plastic. Niet een Amerika om verliefd op te worden.

Maar zodra je de kleine plattelandsweggetjes opdraait, wordt alles anders. Hier komen alleen de pick-up trucks van lokale boeren die een nieuwe kettingzaag gaan kopen, of de knalgele schoolbussen die eindeloze routes afleggen om kinderen te halen en te brengen. Daar gaat niemand reclame voor maken. Hooguit vind je een zelfgeschilderd bord dat er dit weekend een dorpsevenement plaatsvindt. Line dancing, country zingen of een uitje met de padvinders. Dikwijls georganiseerd door 1 van de vele vele kerken hier. Presbyteriaanse kerken vind je overal, maar hier ook meer exotische afsplitsingen. Vandaag drie vestigingen van Franciscus van Assissie gezien, Jehova's getuigen en zelfs een tamelijk grote groep gebouwen van de "Sisters of the Blooded Hand" of zo.

Vind je ergens een kroeg, dan kun  je er zo naar binnen stappen. Alleen kwaliteit en eerlijkheid overleeft langer dan een maand in een gehucht waar iedereen elkaar kent en dagelijks tegenkomt.

En het is gewoon altijd mooi langs die wegen, ook al vertikt de Rand McNally atlas om ze groene bolletjes te geven. Deze vakantie heb ik helaas iets teveel op die atlas geleund, maar toen ik ervan afweek, werd het beter.

Eerst het weggetje van Many Farms (ja, zo heet dat dorp echt) naar Kayenta in Arizona. Toen het weggetje van Aneth naar Cortez in Utah/Colorado (technisch bekeken een interstate landweggetje dus). Het weggetje van Durango naar Farmington was waarschijnlijk ook prachtig, maar we konden geen hand voor ogen zien omdat het regende dat het goot.

Vandaag was letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt: highway 126 van Cuba naar Jemez Springs. Mijn TomTom vertikte het om deze route te kiezen en toen ik nog eens goed in de atlas keek, zag ik waarom: de helft was onverhard. Door de bergen. Mooi! In Cuba - een pretentieloos en daarom best sympathiek gehuchtje net buiten een Apache reservaat - nagevraagd of de weg begaanbaar was; er is voor morgen een weersomslag met veel kou en sneeuw voorspeld, maar voorlopig is het nog een heel zonnig en droog najaar geweest. En inderdaad, de weg was geen enkel probleem.

Dus vrolijk de waarschuwingsborden ('niet inrijden in de winter') genegeerd en een prachtige route terug gekregen. Voor zolang als het nog duurt, want ze zijn hem aan het asfalteren. Al snel stegen we van zonnige grasvlakten met stukken 'badland' (zandsteen dat zo poreus is dat al het water gelijk wegloopt, waardoor je een soort stenen mini-woestijn krijgt in fantastische kleuren) naar pijnboombossen en alpiene graslanden met hele gelukkige koeien en houten blokhutten. Groot padvindersland is het hier, vol kampeerplaatsen en zomerkampen. De mensen in New Mexico zijn 'outdoorish', ze houden van natuur, heel fijn!

Grappig dus dat ook zo'n zandpad een officiele highway is, we hebben er zelfs een foto van gemaakt. Uiteindelijk kregen we zelfs nog een beetje sneeuw, maar dieper dan een centimeter werd het nergens. Onze SUV had er geen enkele moeite mee, al blijft het natuurlijk een schande dat iemand een Ford Expedition zonder 4WD heeft durven uitrusten.

Aan de voet van een berg van zo'n 3000 meter kwamen we bij de afslag naar Jemez Springs en 15 km verderop bij ons mini-resort waar we 3 dagen gaan chillen. Helemaal goed hier, 3 weken was ook geen probleem geweest. Twee grote natuurparken dichtbij (Valles Caldera en Bandelier), een indianendorp (Jemez Pueblo, maar ze houden niet van bezoek), een hoop natuurlijke warme bronnen, golfbanen, het wetenschapsmuseum in Los Alamos (waar de atoombom is ontwikkeld) en heel veel historische dingetjes. En in ons luxe mini-resort werken twee masseurs, is een sauna, een hot tub en 5 hectare tuin om in te wandelen (met elanden, herten en soms een beer op bezoek).

Nu we de bergweg hebben gehad, maar hopen dat het gaat sneeuwen. Zou fantastisch zijn om morgen in Valles Caldera je voetstappen te horen kraken in maagdelijke sneeuw en afdrukken van dieren proberen thuis te brengen. 

Oh ja, er is ook een uitstekende dorps-saloon met prijswinnend eten, goede live muziek en lieve bediening. Kost geen moer daar en wordt gerund door twee hardlopers die Olympische medailles hebben gehaald met de marathon. Wat wil je nog meer? Ik denk dat we hier terug gaan komen na ons pensioen. New Mexico is leuk!