14 november: drie staten, Mesa Verde en van woestijn naar regenbui

Het plan om zuid Utah aan de route toe te voegen, bevalt uitstekend. Vanmorgen in Bluff eerst heerlijk ontbeten en toen de "historic site" van de Mormoonse pioniers bekeken. Ontvangen door een mevrouw in klederdracht die druk bezig was om een traditionele sprei te handwerken en die haar fanatieke enthousiasme niet wist te onderdrukken toen ze niet alleen toeristen kreeg in dit totale laagseizoen, maar zelfs toeristen uit Europa!

Het moet gezegd, de historic site is met enorm veel liefde, aandacht en zorg gemaakt. En de tocht die een paar Mormoonse families hebben afgelegd om in Bluff te komen, tart iedere verbeelding. Met krakkemikkige huifkarren - er staat nog een origineel exemplaar op de site - trokken ze door canyons, over badlands en slickrock, terrein waar je maandenlang ongenadig door elkaar wordt gerammeld. En dat tijdens 1 van de strengste winters ooit. Wat mij nog het meest verbaasde is dat twee vrouwen tijdens die tocht bevielen van gezonde baby's. Een half uur op zo'n huifkar over dat terrein en alle organen komen spontaan je lichaam uit rollen, zou je denken, maar die baby's bleven braaf zitten.

Uiteindelijk kwamen ze in Bluff waar ze met duizelingwekkende snelheid kinderen maakten en groeiden tot een flink dorp vol streng gelovige en zeer hardwerkende Mormonen die er alles aan deden om goede relaties met de indianen op te bouwen.

Wel een donatie achtergelaten, niet ons adres, want die Mormonen hebben er een gewoonte van gemaakt om je na je dood alsnog te bekeren.

Vervolgens begon onzet tocht door drie staten. Eerst zuid Utah, met zijn onbeschrijfelijk mooie rotswanden en steile canyons. Een staat zo mooi, die verdient zijn eigen planeet. Onaards. Deze vakantie met steeds donkerder wolken erachter en meer groen dan anders ervoor, wat voor een prachtig contrast zorgde. De grens met Colorado kruisten we op een lieflijk landweggetje (County Rd G) dat door de zuidrand van Hovenweep ging. Daar echter geen stop gemaakt: teveel ruines, te weinig tijd & zin.

Het park Mesa Verde is echter een ander verhaal. Uit een enorme vlakte gaat een berg steil omhoog en de weg kronkelt met veel haardspeldbochten mee. Al snel raakten we de wolken en zaten we in de mist. Boven op het plateau gingen we plankgas, om de tour van 13 uur te halen. Zonder tour kun je hier namelijk geen ruines van dichtbij zien en in de winter is er maar eentje open, met maar driemaal daags een tour. 

En na alle ruines die we gezien hadden, bleek Mesa Verde toch echt alles te slaan. Een complete stad was hier onder een overhangende klif gebouwd, en daarvan was bijna alles bewaard gebleven, 700 jaar lang. Woningen van drie verdiepingen hoog, dorpspleinen, graanschuren... Je had maar weinig fantasie nodig om hier de indianenkinderen te zien rondrennen, de vrouwen mais te zien malen, de mannen tegen de loodrechte kliffen te zien lopen. Daarvoor hakten ze trouwens kleine gaten in de wand uit waar ze hun handen en voeten op konden zetten, zuiver rotsklimmen dus. En dat een paar keer per dag, omlaag naar de bron, omhoog naar de akkers, je leven lang. Die mensen moeten zo gespierd zijn geweest! 

Hierna deden we nog de rondweg langs een aantal veel oudere 'pit houses' - de stenen huizen bovenop de vlakte waar ze woonden voor ze om onverklaarbare redenen onder overhangende rotswanden gingen wonen - en vergezichten.

Hierna reden we door naar het oosten voor een heel kort bezoek aan Durango. Ontzettend mooie historische binnenstad, met liefde gerestaureerd, maar het regnde inmiddels pijpenstelen, met een hele gure wind rond het vriespunt, dus wij waren niet in de stemming om dat goed te verkennen. Door naar het zuiden, naar Farmington. Weer een mooie kleine weg, maar bijna niets van te zeggen door de hevige regen. Links en rechts van ons gitzwarte wolken overal. Dat belooft sneeuw straks in Taos.

Zodra we tussen twee gehuchtjes de grens met New Mexico over gingen, stopte de regen. Een half uur later kwamen we aan in Farmington, een lelijke maar functionele stad die ook niet de ambitie heeft om ooit mooi te worden. Maar die wel over een prachtige golfbaan beschikt. Hopelijk is het nog niet te koud en kunnen we morgen een rondje lopen!