10 november: alle contrasten naast elkaar (plus goede koffie!)

Wat een afwisseling heeft Arizona toch! Vanmorgen genoten van de pijnboombossen met lieflijke meertjes. Normaalgesproken ligt in november al een dik pak sneeuw in Pinetop, maar dit najaar is uitzonderlijk warm in Arizona, dus het voelt nog echt als een milde herstdag. We maakten een wandelingetje van 1,5 kilometer om een meertje. Hiervandaan vertrekken tientallen kilometers aan wandelpaden, maar daar hadden we geen tijd voor. 

Om nog verder van de bossen te genieten, namen we een oostelijke omweg. Die ging langs Mount Baldy, een heilige berg voor de Apaches. Dat weerhield ze er overigens niet van om de top er pal voor uit te rusten met skibanen inclusief resort. 

Vanuit de bossen kwamen we eerst op een grassige hoogvlakte met blije koeien en toen de afdeling naar Springerville, een soort bebouwd kruispunt met tankstations en bouwmarkten. Net buiten Springerville, echt in het niets, vond Marcel ineens een fantastische drive-by koffiezaak!

Hierna reden we naar het Noordwesten op een hoogvlakte die over de eindeloze woestijn uitkeek. Totaal andere wereld dus. Steeds minder huizen ook. Uiteindelijk zagen we de eerste kliffen van de Painted Desert: honderden vierkante kilometers gekleurde rots, in de vorm van kliffen en canyons, het grootste deel hiervan in het Navajo reservaat.

Maar eerst een klein, prachtig Nationaal Park: Petrified Forest. Absoluut een aanrader!  De versteende bomen zijn net enorme halfedelstenen, met hun heldere schijnende kleuren. Dit waren woudreuzen van dinosauriers 260 miljoen jaar geleden de naalden van aten. Ongelooflijk! En nu zijn het enorme stenen blokken in de prachtigste kleuren en patronen. Niet een paar, maar echt honderden brokken, vaak heel groot, zo ver als het oog reikt.

En dat tegen de achtergrond van heuvels en kliffen die ook alle mogelijke kleuren hebben. Alsof we op een andere planeet liepen. Het is ook een paradijs voor fotografen. Gewoon 20 keer op het knopje drukken en je hebt 20 prachtigfoto's. 

We hadden ruim de tijd voor alle korte stops & rondwandelingen, waarvan de Blue Mesa Loop absoluut de mooiste was. Je daalt af tussen de grijsblauwe ronde heuvels, met daarboven banden donkerrood, roze, geel... En natuurlijk weer overal de versteende bomen. Ook deden we een iets langere hike, de Blue Forest Hike, die ook prachtig was. 

De noordkant van het park is anders, bijna geen versteende bomen, maar in plaats daarvan eindeloze vergezichten over de Painted Desert. Maar die was na alle regen behoorlijk begroeid en bovendien woei het keihard, dus de geplande wandeltocht daar lieten we voor wat het was.

Toen naar Holbrook, waar we nog overnachting moesten vinden. De B&B die we gereserveerd had ons gemaild dat ze een heel naar sterfgeval in de familie hadden. Wat we zagen in Holbrook - een stadje dat zich wanhopig vastklampt aan zijn Route 66 verleden - stemde niet heel vrolijk. Het was nog maar 5 uur en we moesten sowieso de volgende dag naar Winslow, iets verder naar het westen, waar - zo zagen we in de gauwigheid op Tripadvisor - een hotel stond met goede beoordelingen. Op de bonnefooi dus daar maar heen.

Winslow was pas echt vergane glorie, het begon al te schemeren toen we daar aankwamen, dus we gingen hem iets knijpen. Tot we het hotel zagen: een enorme hacienda met feestelijke lichtjes, dat ook dienst bleek te doen als treinstation voor de Amtrak treinen. Om een lang verhaal kort te maken: dit is het allermooiste hotel dat ik ooit in Amerika heb gezien. Op Tripadvisor vind je mijn beoordeling (La Posada in Winslow). En man, wat een goddelijk eten! Echt alles, maar dan ook alles, klopte hier. En dan hadden we nog niet eens de prachtige tuinen gezien, want het was al donker.